Grond kopen

Grond kopen

Ik slaap weer erg goed dus ook op dinsdag sta ik netje om 7 uur op. Ik ontbijt met banaan en sinaasappel voor de vitamine en daarna ga ik weer naar de school. Als ik aankom willen de juffen mij gelijk spreken. Het stuk grond wat ik wilde kopen is al verkocht! Vorige week al en zelfs voor meer geld dan dat ik er voor wilde geven. De juffen zijn gisteren gelijk in actie gekomen en zijn tot laat bezig geweest om andere stukken grond te bekijken. Ze hebben drie mogelijkheden gevonden en willen die graag aan mij laten zien. We besluiten om in de ochtendpauze te gaan kijken nadat juf Alice thuis is geweest om haar zoontje borstvoeding te geven. Het is al tegen 11 uur als we gaan lopen en we bekijken twee stukken grond. Het derde stuk grond is te ver weg en volgens de juffen niet heel goed. Er staat een grote baobabboom op en die weg laten halen is zonde en vrij prijzig. Van de twee stukken grond vind ik de eerste het beste. Het ligt direct naast een waterput en er komen misschien binnenkort meer stukken grond omheen te koop. Het is niet zo groot als ik eigenlijk zou willen maar wel groot genoeg om een mooi gebouw neer te zetten. De verkoper is vandaag speciaal naar Kilifi gekomen dus bellen we hem om langs te komen. We wachten daar met z'n drieën tot de verkoper komt. Hij heeft een buurman meegenomen en de secretaris van dit gebied. Dit is iemand die bijhoudt wat er allemaal gebeurt en van wie wat is en wie wat bouwt. De verkoper is een man van in de 40 die geen of slecht Engels spreekt en we lopen naar het huis van de secretaris. Daar krijgen we allemaal een lage kleine houten stoel en begint het overleg. Iedereen kijkt mij vragend aan maar ik geef aan dat ik hier niet de leider van dit gesprek zal zijn. De secretaris neemt het woord en begint een verhaal over hoe de grond in dat gebied steeds duurder wordt en dat we eigenlijk iets anders wilde kopen maar nu dan misschien deze grond. De verkoper is speciaal uit Teso (een dorp 10 km verderop) gekomen om ons te ontmoeten. Midden in een zin van de secretaris gaat zijn telefoon en die neemt hij ook op. Ik blijf dit een van de raarste omgangsnormen vinden hier in Kenia. De rest moet dan maar wachten tot het gesprek klaar is! Telefoon opnemen gaat altijd voor. Als zijn gesprek is afgerond gaat hij verder. De verkoper wil eigenlijk 5500 euro hebben maar hij wil ons een korting geven omdat we zorgen voor de ontwikkeling van het gebied. Ik geloof er helemaal niks van en zeg dat ik de grond nog steeds wel duur vind voor 5000 euro. Zeker omdat de secretaris aangeeft dat dezelfde grond vorig jaar nog 3000 euro waard was. Ik begin nog met dat de verkoper er dan wel heel veel geld aan verdient maar het wordt mij als snel duidelijk dat er niks meer van de prijs af zal gaan. Ok, hoe gaan we nu dan verder? Het betalen, hoe ga ik deze niet engels sprekende man het geld geven. Hij wil het toch graag cash hebben, ik zeg dat is goed, maar dat zal een aantal dagen duren. Dat vindt hij maar niks. Ik vraag of hij een rekening heeft? Nee (uiteraard niet) en de secretaris bedenkt dat hij met de verkoper een rekening gaat openen in Kilifi zodat ik het geld kan overmaken. Het is inmiddels 12 uur geweest en we spreken af dat iedereen om 14 uur bij de school is. Dan kan de verkoper mij een rekeningnummer geven en dan zal ook de 'chief' aanwezig zijn. Die chief werkt voor de gemeente en kan belangrijke overeenkomsten (zoals de eigendom van een stuk grond) afsluiten. Ik beschrijf dit als een gesprek van 5 minuten maar het duurde toch ruim een half uur. Er zijn lange stiltes waarin iedereen uit beleefdheid niets zegt. Heerlijk dat we in Nederland (meestal) gewoon snel ter zaken komen. Dit is zo zonde van iedereen zijn tijd!
Ok ik ga dus een stuk grond kopen. Dit is natuurlijk de bedoeling maar toch is het best spannend en heb ik veel twijfels of ik hier wel goed aan doe. Maar ik denk dat dat gevoel altijd wel zal blijven dus ik ga er toch maar mee door.
Ik reis naar huis om te lunchen en ben rond 14 uur terug op school. Waar de juffen zijn maar geen verkoper of chief. Uiteindelijk komen die pas rond 16 uur, nog zoiets fijns, de tijdafspraken zijn hier ook eigenlijk niets waard. De chief is een aardige en grappige man die mij alles goed uitlegt. Er wordt een soort formulier ingevuld met de gegevens van de verkoper en gedeeltelijk mijn gegevens. De school zal de eigenaar van de grond worden (ik wist niet dat dit mogelijk was) en onderaan moeten ook alle getuigen tekenen. Dit hele proces duurt bijna een uur waarin niet veel stilte is gelukkig maar wel veel oponthoud van diverse telefoontjes bij zo ongeveer alle aanwezige. Uiteindelijk teken ik ook de overeenkomst en ben ik (of de school dan) eigenaar van een stuk grond! Bizar! Nou ja eigenaar, ik moet nog wel even betalen. Ik krijg van de verkoper een kaartje met daarop zijn naam en rekeningnummer, meer niet. Ik vraag of hij niet meer heeft gekregen want ik meen mij iets te herinneren over bic of swiftcodes die je nodig hebt bij internationale betalingen. Die heeft hij niet, nou ja ik ga vanavond aan Jane maar eens vragen of het zo ook kan. Iedereen neemt afscheid van elkaar en ik reis naar de stad om wat te eten. Vanavond maar gewoon bonen met chapati in een restaurant want ik moet toch een beetje normaal blijven eten. Hierna doe ik nog boodschappen en het is al bijna 19 uur als ik thuiskom. Dat thuiskomen is in een donker huis en ik vrees het ergste. Ja hoor, geen stroom. Shit, hoef ik de deur niet meer uit moet ik met een kaarsje gaan zitten... Nou ja, dan toch maar met ipad en telefoon naar het resort aan de overkant van de straat. Ik heb nog een verhaal klaar staan en een paar leuke foto's voor op facebook.
Ik ga daar wat drinken en zit er bijna 1,5 uur om alles te plaatsen en bij te lezen met alles wat ik mis in NL. Dat het zo lang duurt komt eigenlijk vooral omdat de wifi zo ontzettend langzaam is. Het is een spannende dag geweest en ik kom 's avonds ook slecht in slaap. Ik vind het warm als ik ga slapen maar na een paar uur word ik toch weer wakker en zoek ik mijn extra deken op. Dat is deze keer in Kenia echt voor het eerst dat ik die extra deken nodig heb.

Woensdag ben ik gewoon op tijd wakker en ga ik naar de school. Vandaag is wel een wat rustigere dag al wil ik wel langs de bank om meer gegeven te vragen die ik nodig heb om dat geld over te maken. Ik heb daar gisteren met Jane nog over gesproken en ze stelde voor om eerst een klein bedrag over te maken en dan als dat goed gaat het hele bedrag. Slim, had ik zelf nog niet over nagedacht. De ochtend verloopt rustig, ik hoor een van de juffen les geven in persoonlijke hygiene en vertellen dat je altijd je banaan moet wassen. Nu kan het natuurlijk aan mij liggen maar ik heb nog nooit een banaan gewassen! Je eet toch alleen de binnenkant?
In de pauze deel ik snoep uit wat ik mee heb genomen uit Nederland. Ieder kind zijn eigen haribo zakje is wel zo leuk! Ik besluit om rond 12 uur weg te gaan en niet meer terug te komen voor de les in de middag. Ik ga naar de bank en krijg daar de benodigde informatie (hoop ik, vanavond aan Jane laten zien en hopelijk is het goed!). Ik vraag de bankbediende of hij het saldo van de rekening kan zien, dat kan hij maar hij mag dat alleen vertellen aan de eigenaar van de rekening. Ik leg hem uit dat ik een klein bedrag ga overmaken vanuit een buitenlandse rekening en dat de eigenaar in Teso woont. Als ik nu maandag langskom en even heel lief lach, dan kan hij mij toch wel bevestigen of het geld is aangekomen? Hij lacht en zegt, ja dat kan ik wel doen. Gelukkig, nu hopen dat deze man hier maandag ook zit en dat dit lang genoeg is voor het geld om aan te komen.
Na dit bankbezoek ga ik ergens lunchen en daarna naar huis. Mijn boek is spannend dus ik ga dit lekker uitlezen vanmiddag! Dit is wel boek 4 dus als ik wifi heb misschien nog een extra boek bestellen wat Sander maandag mee kan nemen! Ik ga weer naar het resort en deze keer om ook te eten. Ik bestel een hamburger met patatjes (let op, dit is een soort rundfiletlapje tussen een kleffig broodje en zonder saus, de patat is slap en je krijgt er alleen ketchup bij). Kan ik mooi weer een verhaal plaatsen vanavond!