Heenreis en eerste dagen

Kenia 2016

Nadat ik in mei ook een weekje in Kenia ben geweest vertrok ik op 13 juli weer voor een langere periode om te kijken hoe het met de school gaat en uiteraard plannen te maken voor de toekomst.

De koffers zaten weer propvol dus ik was blij dat Sander mij af kon zetten op centraal station, even gedag zeggen en dan de trein in. Die snelle trein vanaf Rotterdam naar Schiphol doet er 25 minuten over en daar kan niemand tegen op rijden! Alles verloopt soepel en ik ben veel te vroeg op het vliegveld. Daar ben ik eigenlijk niet zo van, ik ben meer van het laatste moment. Maar achteraf blijkt dat het maar goed is dat ik zo vroeg ben, het is super druk! Er staan echt mega lange rijen bij de bagage drop off en ook de door gang langs de douane duurt langer dan normaal. Ik ben een uur en twintig minuten bezig voor ik overal langs ben! Ik heb nog heel even tijd om wat te eten en dan snel het vliegtuig in! Ik zit naast twee Amerikaanse jonge mannen. Ik spreek verder niet met ze want ze liggen bijna de hele reis te slapen. Ik denk wel terug aan de vorige keer dat ik naast een amerikaan zat in het vliegtuig. Een paar jaar geleden zat ik in het vliegtuig naar Oekranie en toen zat er een 60 jarige man naast mij. Hij begon tegen mij te praten, hij kwam uit Houston Texas en had zelfs een cowboy hoed op. Hij ging naar Oekranie om een meisje te zoeken, of ik daar ook vandaan kwam. Toen ik hem vertelde dat ik uit Nederland kom zei hij, oh that's the country with all the hills.... Ik snap wel waarom die mensen straks allemaal op Trump stemmen...

Ook de tweede vlucht verliep soepel en om 1 uur 's nachts kwam ik aan in Mombasa. Daar stond Mohammed, mijn inmiddels vaste taxichauffeur, al klaar. De rit naar Kilifi duurt iets langer dan een uur en al snel lukt het mij al niet meer om mijn ogen open te houden. Als we aankomen in Kilif begint het volgende avontuurtje. Is de huisbaas thuis en gaat hij de deur open doen? Ik heb het met hem afgesproken maar je weet het nooit bij die Kenianen. Ik verblijf in het appartement van Cocky. Die woont daar inmiddels zelf niet meer (nieuwe baan in Mumbai, India) maar ik kan net als in mei nog in haar appartement verblijven tegen een kleine betalinaan de huisbaas. Dit is wel de laatste keer dus volgend jaar moet ik wat anders bedenken. Haar huis ligt op de tweede verdieping dus er moet iemand beneden de deur open doen en mij de sleutels geven. Gelukkig hoort de beneden buurvrouw mijn gebonk op de deur en laat ze mij binnen. Ze helpt mij met het bellen van de huisbaas (die er niet is) en een van zijn zonen kan mij de sleutels geven. Nu nog even al die zware koffers naar boven en dan poetsen! Toen ik in mei samen met Cristine aankwam in het appartement was Cocky drie weken weg. Het huis was in die drie weken zo stoffig en vies geworden dus deze keer was ik voorbereid! Poetsdoekjes in mijn handbagage zodat ik gelijk kon beginnen (heb je ook echt zin in, om 3 uur 's nachts). Toen ik binnen kwam leek het echter 'schoon' (keniaschoon is anders dan nederlandschoon). Ik denk dat er iemand in het huis heeft gewoond want er zijn ook een aantal dingen van plaats veranderd of er heeft iemand een dag schoongemaakt maar ik werd er wel heel blij van! Een doekje over de tafel en wasbak was voor nu voldoende, fijn! Ik heb snel het bed opgemaakt en ben gaan liggen. Gelukkig viel ik snel in slaap en na drie uur werd ik zelfs wakker van de kou! Dat heb ik ook nog niet veel meegemaakt.

Om 9 uur word ik echt wakker maar na een half uurtje lezen val ik toch nog een uurtje weg. Vandaag wil ik eerst langs de safari meneer om alvast te betalen en daarna richting de school. Ook moet ik nodig boodschappen doen. Niet echt een heel druk programma. Het zal sowieso erg rustig worden deze keer zonder Cocky. Ik zag er wel een beetje tegenop maar nu ik er ben geniet ik toch weer en vind ik het ook helemaal niet erg om alleen te zijn.

Ik ga in de middag naar het schooltje, heerlijk weer achterop die brommer in de zon. Het valt mij op dat t vandaag helemaal niet zo warm is en dat veel mensen winterjassen aanhebben. Had ik het dus niet zomaar koud vannacht! Op het schooltje zien de kinderen mij al snel aankomen en hangen ze binnen no time aan mijn armen. Mijn naam gillend en allemaal mij graag even aanraken. Ik zie een hoop nieuwe gezichten valt mij gelijk op. Juf Ancilla en de nieuwe juf Dorin zijn er. Juf Alice is in het ziekenhuis, haar man is gister geopereerd aan zijn oog. Hopelijk is het niets ernstigs. Ik word hartelijk begroet door de juffen en ook de kinderen zijn weer door het dolle heen dat ik er ben. Als de lessen weer zijn begonnen ga ik maar eens tellen, ik tel 65 kinderen! Zo daar had ik niet opgerekend! Ik heb van alles meegenomen (speelgoed, snoep) maar van alles maar 55 tot 60 stuks!
Maar voor de school natuurlijk wel super goed nieuws. Ook de stoelen zien er netjes uit al lijken de tafels voor de oudste kinderen nu weer wat laag...
Als de lessen om half 4 zijn afgelopen ga ik naar mijn vaste internetcafe, even contact maken met thuis! Helaas vind mijn telefoon geen wifi signaal. Ik vraag een ober of er geen internet meer is. Ik begrijp zijn verhaal niet helemaal maarwat ik er uit op kan maken is dat ze niet hebben betaald en dat er nu geen internet meer is. Fijn is dat! Gelukkig heb ik de oude telefoon van mijn moeder meegenomen en daar kan ik ook mee internetten (als ik beltegoed koop). Om met thuis te appen gaat het goed maar verhalen en foto's uploaden is geen optie. Dit is wel echt balen want dit cafe hoorde wel bij mijn dagelijkse routine. Ik ken twee andere restaurants die wifi hebben maar die zijn wat verder weg, daar. Ga je niet elke dag naar toe.

Dan maar boodschappen doen en naar huis. Vanavond eet ik maar simpel brood en wat fruit. Er is geen koelkast meer in het huis van Cocky dus alles wat je koopt moet ook snel opgegeten worden. In de avond doe ik niet zoveel, ik probeer de televisie en bvn blijkt het nog te doen. (Bvn is de Nederlands/Belgische zender voor mensen in het buitenland) Dat is wel een fijne avondbesteding!

'S nachts slaap ik goed, ik word alleen even wakker van de regen op het golfplaten dak maar wel met extra deken want het is echt koud. In de ochtend ga ik naar de school. Ook vandaag nog geen juf Alice maar wel nog meer kinderen. De kleinste kinderen (baby klas en kg1) zitten met 36 in een veel te kleine ruimte, je kunt er niet doorheen lopen en niet alle kinderen kunnen aan een tafel zitten. Het wordt echt tijd voor een nieuw gebouw!

Tijdens de pauze komt er een man naar de school die ik niet gelijk herken. Hij komt wel voor mij en als hij zijn naam zegt weet ik het weer. Hij werkte (of liep stage) op het safaribureau toen we vorig jaar de grote safari hebben gemaakt. Hij heet John en wil mij graag even spreken. Bij mij gaan al gelijk alarmbellen af. En terecht, hij heeft geld nodig om zijn studie af te maken, of ik hem kan helpen. Dit is soms zo irritant aan Kenia. Altijd maar dat onbeschaamd vragen om geld. Ze hebben altijd een goede reden en verdienen het ook echt wel maar ik kan toch niet iedereen helpen? Ik beloof hem dat ik erover na ga denken, hij heeft 150 euro nodig en misschien dat ik hem 20 geef ofzo.

In de loop van de ochtend is het gaan regenen dus als de school klaar is rond 12 uur ga ik naar huis. Ik regen zeiknat achterop de brommer en trek thuis snel een lange broek en een dikke trui aan. Die trui heb ik meegenomen met de gedachte, die heb ik eigenlijk niet nodig, misschien op safari, maar nu is ie toch wel heel fijn!

Het blijft regenen dus ik blijf maar thuis, ik lees mijn eerste boek uit (oeps ik heb er maar 4 meegenomen). Ik bedenk mij dat ik vanavond maar pizza ga eten, daar kan ik hopelijk op de wifi!